Zij noemde mij Kruizemunt

Van een afstand zag ik dat mijn vader zwijgend de riem uit de lussen van zijn broek trok. Ik durfde me niet te bewegen, bang dat ik de aandacht trok. Hij sloeg hen om beurten. Ik hield mijn adem iedere keer in. Ze schreeuwden het uit van de pijn en smeekten hem om te stoppen. Het was afschuwelijk, ik wilde het niet zien, echter voor hun geschreeuw kon ik mijn oren niet sluiten. Ik hoor nog hun angstkreten, zoiets vergeet je nooit meer.

Zij noemde mij Kruizemunt beschrijft het levens verhaal van Abeltje, die zich op een bijzondere manier door haar traumatische jeugd heen worstelt. In haar huwelijk neemt ze een ondergeschikte rol aan en laat ze zich kleineren door het narcistische gedrag van haar echtgenoot. Uiteindelijk maakt ze de weg vrij voor zichzelf en verlaat ze hem. Ze ontwikkelt zich als een succesvolle ondernemende vrouw die geen enkele uitdaging uit de weg gaat. Als ze merkt dat ze er niet meer toe doet bij haar kinderen en hierover geen communicatie mogelijk is, neemt ze een ingrijpend besluit.

Abeltje Boerstra: ‘In mijn werk als psychosociaal therapeut kreeg ik veel te maken met cliënten die psychisch werden mishandeld door hun gezinsleden. Ze worstelden met vragen als: waarom overkomt mij dit? Wat doe ik verkeerd? Ik wil zo graag voelen dat ik ertoe doe! Soms was het alsof ik mezelf hoorde praten. Door mijn eigen verhaal te delen, hoop ik bij te dragen aan het doorbreken van de zwijgcultuur rondom huiselijk (psychisch) geweld en oudervervreemding.